ស្ទេប និង ហ្សាណា

អារម្មណ៏របស់ដេវីតកំពុងតែហោះតាមរយះបទចម្រៀងរបស់អ្នកជិតខាងដែលចាក់ទាំងព្រឹកព្រលឹម ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃវាជាសម្លេងដ៏សំខាន់ដែលគេស្អប់ ព្រោះធ្វើអោយគេភ្ងាក់តែថ្ងៃនេះទាំងអាម្មណ៏ស្រល់ស្រាយ ។​ ដេវីតអង្គុយចាំមុខហាងដាលីងទាំងមិនទាន់បើកហាង ។ ពេលដែលនាងបើកទ្វារភ្ងាក់ព្រើតដែលឃើញដេវីត ។​ គេញឹមៗ អៀនៗ ចង្អុលទៅឆត្រ័ ជាលះដែលគេត្រូវត្រលប់មកយកវិញ រួចគេធ្វើដៃបង្ហាញ ថាចង់ញុំាអាហារពេលព្រឹក ។ ដេវីតបានខ្ជប់អាហារព្រឹក នឹង កាហ្វេផ្ងើរសុថា។ មកដល់ការិយាល័យទាំងព្រឹក និង មានអាហារពេលព្រឹកមកជាមួយ ធ្វើអោយសុថាមើលមុខដេវីត។ " ឯងត្រូវឆ្នោតរង្វន់ធំមែនទេ?"

" មិនមែនទេ ! ល្អជាងត្រូវឆ្នោតទៅទៀត !! ខ្ញុំចង់រៀនភាសាកាយវិការនៅទីណាបង្រៀន?"

"នេះឯង មិនទាន់លះបង់គំនិតនេះទៀតមែនទេ?"

" គឺមានតែទៅមុខ លើកនេះច្បាស់លាស់ក្នុងចិត្តហើយ " សុថាជ្រួញចិញ្ចើម បើការបូបលុយដកយក នាមបណ្ណ័

" អង្គការសម្រាប់ ជនពិការ គ ថ្លង់ គេមានបង្រៀនភាសាកាយវិការ។ បងអាណិតដាលីង សង្ឃឹមថា អាចង្រៃឯងមិនលេងសើចនឹងនាងចុះ។" សុថាយកដៃញីក្បាលដេវីត។

ល្ងាចចេញពីធ្វើការទៅរកអង្គការ​ ។ គេសម្រេចចិត្តរៀនភាសាកាយវិការដើម្បីងាយស្រួលទំនាក់ទំនងអោយកាន់តែស្រួលជាងមុន។ ជារៀងរាល់ព្រឹកដេវីតតែងតែទៅទិញអាហារពេលព្រឹកដើម្បីជួបមុខដាលីង ។ គេខំធ្វើការស្វាហាប់ជាងមុខ ជាពិសេសមិនបានលេងហ្វេសប៊ុកជាប្រចាំដូចមុន ។  ស្នេហានេះគ្មានការសារភាព ក៏គ្មានការបដិសេធ ។