ស្ទេប និង ហ្សាណា

អារម្មណ៏របស់ដេវីតកំពុងតែហោះតាមរយះបទចម្រៀងរបស់អ្នកជិតខាងដែលចាក់ទាំងព្រឹកព្រលឹម ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃវាជាសម្លេងដ៏សំខាន់ដែលគេស្អប់ ព្រោះធ្វើអោយគេភ្ងាក់តែថ្ងៃនេះទាំងអាម្មណ៏ស្រល់ស្រាយ ។​ ដេវីតអង្គុយចាំមុខហាងដាលីងទាំងមិនទាន់បើកហាង ។ ពេលដែលនាងបើកទ្វារភ្ងាក់ព្រើតដែលឃើញដេវីត ។​ គេញឹមៗ អៀនៗ ចង្អុលទៅឆត្រ័ ជាលះដែលគេត្រូវត្រលប់មកយកវិញ រួចគេធ្វើដៃបង្ហាញ ថាចង់ញុំាអាហារពេលព្រឹក ។ ដេវីតបានខ្ជប់អាហារព្រឹក នឹង កាហ្វេផ្ងើរសុថា។ មកដល់ការិយាល័យទាំងព្រឹក និង មានអាហារពេលព្រឹកមកជាមួយ ធ្វើអោយសុថាមើលមុខដេវីត។ " ឯងត្រូវឆ្នោតរង្វន់ធំមែនទេ?"

" មិនមែនទេ ! ល្អជាងត្រូវឆ្នោតទៅទៀត !! ខ្ញុំចង់រៀនភាសាកាយវិការនៅទីណាបង្រៀន?"

"នេះឯង មិនទាន់លះបង់គំនិតនេះទៀតមែនទេ?"

" គឺមានតែទៅមុខ លើកនេះច្បាស់លាស់ក្នុងចិត្តហើយ " សុថាជ្រួញចិញ្ចើម បើការបូបលុយដកយក នាមបណ្ណ័

" អង្គការសម្រាប់ ជនពិការ គ ថ្លង់ គេមានបង្រៀនភាសាកាយវិការ។ បងអាណិតដាលីង សង្ឃឹមថា អាចង្រៃឯងមិនលេងសើចនឹងនាងចុះ។" សុថាយកដៃញីក្បាលដេវីត។

ល្ងាចចេញពីធ្វើការទៅរកអង្គការ​ ។ គេសម្រេចចិត្តរៀនភាសាកាយវិការដើម្បីងាយស្រួលទំនាក់ទំនងអោយកាន់តែស្រួលជាងមុន។ ជារៀងរាល់ព្រឹកដេវីតតែងតែទៅទិញអាហារពេលព្រឹកដើម្បីជួបមុខដាលីង ។ គេខំធ្វើការស្វាហាប់ជាងមុខ ជាពិសេសមិនបានលេងហ្វេសប៊ុកជាប្រចាំដូចមុន ។  ស្នេហានេះគ្មានការសារភាព ក៏គ្មានការបដិសេធ ។ 

មានតែបេះដូងទេដែលត្រូវការសម្លេង​ វាលោតគ្រប់ពេលដែលឆ្លើយឆ្លងជាមួយបេះដូងមួយចំហៀងទៀត។ មែនហើយ មិនមែនដើររាប់រយ គីឡូឯណា ២០នាទីសោះ ហេតុអ្វីឆាប់យ៉ាងនេះក៏ដល់ហាងនាង​ ទៅហើយ

" ឪពុករបស់នាងកំពុងឈរច្រត់ចង្កះសម្លឹងមើលដៃរបស់គេទាំងពីរ។ ដាលីងភ្ងាក់រូចក៏ប្រឡាស់ដៃចេញ រួចធ្វើកាយវិការ ប្រាប់ថា នេះដេវីត ជាមិត្តរបស់នាង។

ដេវីតជំរាបសួរ ទាំងភ័យ ទៅឪពុកនាង គេកំពុងតែភ័យថាត្រូវបា្រប់ឪពុកនាងបែបណាដែលខ្លួនមកកាន់ដៃកូនស្រីគាត់បែបនេះ ។

មុខមាំប្រែជាញញឹម

" សួស្តី! ខ្ញុំគឺ វណ្ណ ឪពុករបស់ដាលីង ចូលមកក្នុងជ្រកភ្លៀងសិនមក ។ "

ដេវីតដើរចូលក្នុងតាមការអញ្ចើញ រួចក៏បានជួបអ្នកមីងម្នាក់ទៀត ទំនងជាម្តាយនាង។

ឪពុកនាង បានម្សឹបអ្វីទៅកាន់ម្តាយនាង ។ រូចគាត់បានណែនាំ

" នេះមា្តយដាលីង គឺ មីងកុលាប "

" សួស្តី ក្មួយ! មកៗ បាយទឺកនៅទីនេះសិនហើយ មើឃនឹងមិនងាយរាំងទេ "

មិនប្រកែក ព្រោះរង់ចាំ សម្តីបែបនេះយូរមកហើយ

" អរគុណ មីង មេឃនេះទំនងក្ររាំងណាស់ បែបត្រូវសុំបាយល្ងាយហើយ "

ដេវីតគិតក្នុងចិត្ត ឪពុកម្តាយប្រក្រតីហេតុអ្វី ខុសអ្វីតែដាលីង ។

កុលាបធ្វើកាយវិការប្រាប់កូនស្រីថា គាត់ឃាត់អោយដេវីតនៅទីនេះបាយល្ងាយ ប្រាប់អោយនាងទៅផ្លាស់ខោអាវរូចចុះមកជួយធ្វើម្ហូប។

វណ្ណលើកទឺក មកទទួលដេវីត រួចសួរនាំ

" ដូចជា មិនដែលឃើញក្មួយសោះពីមុន ។ "

" ថ្ងៃមុន ខ្ញុំ និង ក្រុមការងារ​បានមកហាងសំភាសន៏ដាលីង តែមិនឃើញលោកពូអ្នកមីងសោះ ។ "

" អូ ! យើងទើបត្រលប់មកពីបារាំង  ។ ពូ បានលឺពីបទសំភាសន៏នេះដែរ។ "

អង្គុយជជែកពីនេះពីនោះ........

គ្រួសាររបស់ដាលីងរាក់ទាក់ នឹងដេវីតណាស់ ធ្វើអោយគេរឹតតែស្រឡាញ់នាង ។ បរិយាកាស នៅក្នុងហាងស្ងាត់ណាស់ព្រោះតែអាកាសធាតុមិនល្អ មិនមានភ្ញៀវ ឯ បុគ្គលិកក៏សុំចេញមុនម៉ោង​ មានតែគ្រួសារនាង ធ្វើអោយគេមានអារម្មណ៏ កំពុងញាំបាយគ្រួសារ​ ។ ដាលីង និង ម្តាយ បានលើម្ហូបមក។ ដេវីតស្រូបយកក្លឹន

" ដូចឈ្ងុយដ៏ហើយ ! "

ដាលីងមើលមុខដេវីត រកអ្វីនិយាយ មិនត្រូវ ព្រោះមិនដឹងជាគេនិយាយអ្វីជាមួយឪពុកខ្លួនហូរហែ។ អាហារគ្រួសារនេះពិតជាមានភាពក្អាកក្អាយមែន ពេលខ្លះឪពុកនាងបានបកជាភាសាកាយវិការប្រាប់ដាលីដើម្បីអោយនាងបានដឹងរួចចូលរួមសប្បាយ។  បាយរួចដេវីតជួយលើកចាន ដាលីងទៅលាង ។ កុលាបយល់សាច់ការទើបទុកពួកគេលាងចានតែពីរនាក់។ នាង បានយកក្រដាស សួរគេ

" តើលោកនិយាយអ្វីខ្លះជាមួយប៉ា? " 

" បងរីករាយណាស់ដែលមានមនុស្សព្រមទទួលនាងដោយ មិនប្រកាន់បែបនេះ ។​ "

ជួយលាងចានរួច មេឃក៏រាំងកុំអីដេវីតបែបសុំដេកផ្ទះនាងមិនខាន។

ទៅដល់ផ្ទះគេងលើគ្រែ ដៃទាញយកក្រដាសលេខទូរសព្ទ័នាង រួចញញឹម។ គេផ្ងើរសារ

" អរគុណ សម្រាប់បាយដ៏មានសុភមង្គលមួយនេះ ! រាត្រីសួស្តី ! "

សារមកដល់ នាងបើកមើលរួចញញឹម។