រឿង វិស្សមកាលស្នេហ៏ 

វគ្គទី៥​ ៖ Dating ?

ក្រោយពីក្លាយជាមិត្តក្នុងហ្វេសប៊ុក ភាណុក៏តែង chat ទៅពន្យល់ណែនាំនាងពី ការជ្រើសរើសជំនាញសិក្សា ការជ្រើសរើសមហាវិទ្យល័យល្អៗ និង ការដាក់ប្រលងអាហារូបករណ៍នានា ។ ទោះការជជែកមិនមែនមានពាក្យ សាងសង តែក៏ធ្វើពួកគេមានភាពរីករាយ។ រាល់ល្ងាច ភាណុតែងអង្គុយមុខបន្ទប់អានសៀវភៅតែធាតុពិតកំពុង រង់ចាំផ្លូវហ្សូលី មកពីធ្វើការវិញ ដើម្បីតែបានជួបមុខញញឹមដាក់គ្នាក៏អស់ចិត្ត។

កែវភ្នែក ស្រទន់សម្លឹងមកលើក្មេងស្រីនេះ ហាក់ខុសប្លែករហូតធ្វើឲ្យអ្នកជុំវិញខ្លួន ដាក់ការសង្ស័យថា នាយកំពុងមានចិត្តលើហ្សូលីហើយ ជាពិសេសគឺ អ្នកមីងដានីតែងម្តង។

យប់នេះក៏ដូចជាយប់សព្វមួយដង យប់ជ្រៅជាងម៉ោង១២ ទៅហើយ កំលោះភាណុមិនទាន់ចូលបន្ទប់។ នាយលើកកៅអីមកអង្គុយលើឆ្នេរ ដុតទៀន ស្តាប់ភ្លេង គយគន់ព្រះចន្ទពេញបូរមី នៅលើផ្ទៃសមុទ្រតែក្នុងចិត្តកំពុងគិតដល់មនុស្សម្នាក់ដែលមិនទាន់ត្រលប់មកបន្ទប់វិញ។ 

ដៃលើកនាឡិការសម្លឹងមើលពេលវេលា

“យប់ទៅហើយ ហេតុអ្វីនាងមិនទាន់មកវិញទៀត ? តើខ្ញុំគួរទៅមើលដែឬទេ?” 

“លោកពូ!” 

ម្ចាស់សម្លេងដាស់អារម្មណ៍ភាណុឲ្យត្រលប់មកវិញ 

“នេះម៉ោងជាង១២ នៅស្តាប់ភ្លេងអន្លង់អន្លោច មិនទាន់គេងទៀតឬ?”

“គេងមិនលក់សោះទើបចេញមកស្តាប់ភ្លេង មើលព្រះចន្ទ្រ! តើថ្ងៃនេះភ្ងៀវច្រើនបានជាម៉ោង១២ហើយទើបមកវិញ?” 

“ច្រើនណាស់ ! ភ្ញៀវគេធ្វើខួបកំណើតបងអើយ គេសុំដល់ម៉ោង១២ចង់ដាច់ខ្យល់ទៅហើយ!” 

ភាណុអស់សំណើចផងអាណិតនាងតូចផង 

“ថ្ងៃនេះព្រះចន្រ្ទរះស្អាតម្លះ!ខ្ញុំទើបតែឃើញ!”

ហ្សូលីសម្លឹងមើលមេឃ 

“ហ្សូលីចង់អង្គុយមើលព្រះចន្ទ ស្តាប់ទឹករលកសិនទេ ក្រែងបាត់ស្រ្តេស?ខ្ញុំទៅយកកៅអី!” 

នាយលើកកៅអីមួយទៀតដាក់ក្បែរគ្នាយ៉ាងរំភើប 

“តើនាងចូលចិត្តការងារនេះទេ?”

“ដំបូងខ្ញុំរំភើបនឹងការងារនេះណាស់ គិតថាងាយស្រួលទៀតផង ដល់ពេលធ្វើទើបដឹងថាមិនសូវជាចូលចិត្តទេ ព្រោះមិនសូវចេះទ្រភ្ងៀវ។ពួកគាត់ខ្លះធ្វើមិនចេះត្រូវចិត្ត!”

“ហ្សូលីធ្លាប់លឺទេថាភ្ងៀវជាស្តេច?”

“ធ្លាប់!តែពេលខ្លះក៏ហួសហេតុរហូតលែងចង់បានប្រាក់! ស្តេចអីអាក្រក់យ៉ាងនេះ!”

ភាណុសម្លឹងមើលទឹកមុខអស់កំលាំងរបស់នាង 

“នេះហ្សូលីទើបតែចាប់ផ្តើមធ្វើការទេ តទៅជីវិតនេះត្រូវការទទួលខុសត្រូវនិងភាពអត់ធ្មត់ច្រើនទៀតណាស់!“

“គិតថាចប់បាក់ឌុបហើយល្អប្រសើរជាងមុខ ជីវិតនឹងមានសេរីភាពតែប្រហែលមិនមែនទេមើលទៅ!“

អ្នកកំលោះសើចនឹងក្មេងស្រីដែលមិនចង់ធំនេះ 

“ ធម្មតាជីវិតយុវវ័យមិនសូវជាមានភាពស្មុគស្មាញពិតមែន ប៉ុន្តែក៏មិនមែនរឹងមាំគ្រប់គ្រាន់ដូចជា សេរីភាព និងផ្នែកហិរិញ្ញវត្ថុដែរ!” 

បាត់សំលេងឆ្លងឆ្លើយគឺអ្នកម្ខាងទៀតកំពុងលង់លក់ទៅហើយ។

“ហត់ណាស់ហើយមើលទៅ!” 

ភាណុដាស់នាង 

“ហ្សូលី!ហ្សូលី!”

តែមើលទៅនាងគេងលក់ស្គប់ស្គល់ណាស់ 

“តើខ្ញុំអាចបីនាងទៅបានទេ?តែខ្ញុំគិតថាមិនគួរទេ?”

ភាណុអង្រួននាងម្តងទៀត 

នាងភ្ងាក់.......... 

“ខ្ញុំនេះចេះគេងលក់ទៅកើត!”

នាងអៀនប្រៀន 

“ខ្ញុំមានគេងស្រម៉ុកឬអត់?” 

ភាណុសើច 

“មាន!...... ខ្ញុំនិយាយលេងទេ! គ្រាន់តែដាស់មិនភ្ងាក់។ បិះតែបីនាងទៅបន្ទប់ហើយតែបីមិនរួច”។

“នេះខ្ញុំធាត់ដល់ពូបីមិនរួចផង! “

នាងសម្លឹងមើលរូបរាងខ្លួនឯង។ 

“អត់ទេ ! ខ្ញុំនិយាយលេងទេ ! នាងមិនធាត់តែគ្រាន់តែខ្ញុំគិតថាមិនសមរម្យទេដែលទៅបីកូនក្រមុំគេប៉ុណ្ណោះ!” 

ហ្សូលីមុខក្រហម ស្វាងងងុយគេង ភ្លេចគិតថាគេនៅជាមួយមនុស្សប្រុសទៅហើយ ។ 

“ខ្ញុំទៅបន្ទប់ហើយ!” 

“បាទ!រាត្រីសួស្តី!”

ថ្ងៃដែលហ្សូលីទន្ទឹងរង់ចាំបានមកដល់ គឺ ថ្ងៃបើកប្រាក់ខែដំបូងរបស់នាង។មីងដានីបានហុចស្រោមសំបុត្រឲ្យទៅបុគ្គលិកម្តងម្នាក់ ចុងក្រោយគឺ បុគ្គលិកពិសេស

“នេះជាប្រាក់ខែក្មួយ ។” នាងទទួលហើយញញឹមបិទមាត់មិនជិត ។

“អរគុណអ្នកមីង ! អ្នកមីងខ្ញុំចង់ឡើងទៅដើរផ្សារនៅក្រុងបានទេ?”

“តើត្រូវការឲ្យគេជូនទៅទេ?”

“មិនបាច់ទេ! ពេលដែលខ្ញុំមកទីនេះ ពីភំ្នពេញគឺតែម្នាក់ឯងទេ! ខ្ញុំធំហើយ!អាយុ១៨ឆ្នាំ!១៨ឆ្នាំហើយ!”

“អូខេ!ចឹងក្មួយត្រូវប្រាប់មីងពេលទៅដល់ផង!“

“ចា! ខ្ញុំស្រឡាញ់អ្នកមីងជាងគេ! តែជួយដាក់បាយឲ្យ ឆាលីកូនខ្ញុំផង ព្រោះខ្ញុំមិនអាចយកវាចូលផ្សារទំនើបបានទេ!“

“មីងដឹងហើយ! ចិញ្ចឹងឆ្កែសោះដូចមានកូនទៅហើយ! ”  

ព្រឹកព្រលឹម ហ្សូលីរៀបចំខ្លួនយ៉ាងស្អាតបាត ពាក់អាវយឺតចង្កះខ្លី សំពត់ខោប៊យ បែបខ្ចូតៗ ដើម្បីទៅដើរលេងនៅទីរួមក្រុង ព្រះសីហនុ ។

នាងដើរកាត់បន្ទប់របស់ភាណុ ពេលដែលភាណុរៀបចំទៅធ្វើការ ។

“អារុណសួស្តី!ថ្ងៃនេះស្លៀកពាក់ស្អាតទៅណាមែនទេ?”

“អារុណសួស្តីពូ!ខ្ញុំទៅដើរលេងទីក្រុងម្តង!”

“ទៅក្រុង ! ចៃដន្យមែន ! ខ្ញុំក៏មានការទៅទីនោះដែរ?”

“ពូទៅក្រុងធ្វើអី?”

“គឺ...... ទៅសង់លុយគ្រឿងសំណង់ ។”

ភាពចៃដន្យមិនមែនចេះតែកើតឡើងនោះទេ តែគឺមនុស្សត្រូវចេះចាប់យកឳកាស។ ភាណុគ្មានកិច្ចការ ត្រូវតែទៅផ្ទាល់នោះទេ តែគេគ្រាន់តែចង់ទៅជាមួយនាង តែក៏មិនអាចនិយាយត្រង់បានដែរ។”

“ចុះហ្សូលី?”

“ទៅដើរផ្សារ ដើរលេង...ព្រោះខានទៅក្រុងយូរហើយ! នៅទីនេះជិតក្លាយជាអ្នកកោះហើយ។“

“ ចឹងសុំទៅដើរលេងផង! ចាំខ្ញុំទៅទូទាត់ប្រាក់ហើយ យើងដើរលេងជាមួយគ្នាបានទេ?”

ហ្សូលីសញ្ចឹងគិត

“ដូចមិនសូវសមដែលយើងទាំងពីរមកដើរលេងជាមួយគ្នាតែពីរនាក់ដូចសង្សារ!” 

នាងតូចចាប់ផ្តើមយល់ពីភាពមិនប្រក្រតីដែលមនុស្សប្រុសចង់ទៅដើរលងជាមួយមនុស្សស្រី។តើគេអាចគិតអ្វីទៅ? 

ភាណុ អស់សំណើចតែសើចមិនចេញ ព្រោះខ្លាចនាងបដិសេធសំណើរ។ តើត្រូវរកវីធីអ្វីបញ្ចុះបញ្ចូលនាង។

“ខ្ញុំមិនទៅអ្នកណា ថតរូបឲ្យនាង? ហើយហ្សូលីជាស្រីដើរលេងតែឯងខ្លាចសុវត្ថភាព ពេលជិះតុកៗ គេដឹកទៅណា គិតយ៉ាងម៉េច?”

និយាយដល់ឃ្លាគេដឹកយកទៅគិតយ៉ាងម៉េច?ធ្វើឲ្យហ្សូលីស្រម៉ៃដល់ស្ថានភាពមិនប្រក្រតីនោះភ្លាម!

“ចឹងនៅជាមួយពូមានសុវត្ថភាព?” 

នាងសម្លឹងមើលមុខភាណុ

“១០០%!”  

“តស់ អូប៊រ័ចេញចោលឥលូវហើយ! “

ភាណុញញឹម សប្បាយចិត្តដែលនាងព្រមឲ្យរួមដំណើរ ។ គេផ្ញើសារទៅសារ៉ាវុធ ថាមានការបន្ទាន់ត្រូវទៅក្រុង។នេះជាការធ្វើដំណើរតាមផ្លូវទឹកជាលើកទី២រួមគ្នា

“ហ្សូលីចាំទេថានាងក្អួតដាក់ខ្ញុំពេលមកកោះ?“

នាងអៀនឡើងមុខក្រហម

“ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំជិះឡានផង ជិះអូប៊័រផង មិនពុលទើបចំលែក”

“ខ្ញុំមិនដែលដឹងសោះថាហេតុអ្វីនាងមកកោះរ៉ុង?”

“ការពិតខ្ញុំត្រៀមទៅមង្គលការលោកពូ នៅប្រទេសបារាំងទេ តែធ្លាក់វីសារ ទើបធ្លាក់ខ្លួនមកដល់កោះរ៉ុង នេះ?”

ភាណុសើច

“សោកស្តាយមែនតែគេនិយាយថា ក្នុងការបាត់បង់អ្វីមួយ យើងក៏រកឃើញអ្វីមួយ?”

“រកឃើញអ្វី?”

“អនុស្សាវរីយ៍ បទពិសោធ ពីមនុស្សថ្មី និង ការងារថ្មី។ ចុះនាងនឹកភ្នំពេញទេ?”

“នឹកមិត្តភក្តិ និងជីវភាពបែបក្រុងៗ ទើបមកដើរក្រុងម្តង តែនៅកោះរ៉ុង ស្ងប់ស្ងាត់ រស់បែបធម្មជាតិ អាហារធម្មជាតិ ខ្យល់គ្មានផ្សែងពុល គ្មានស្ទះផ្លូវ ក៏ម៉្យងដែរ។”

“ចុះពូ?ចូលចិត្តក្រុងឬកោះ?”

“ខ្ញុំមានការបត់បែនណាស់ទៅណាក៏រស់បានអាស្រ័យថា មនុស្សដែលខ្ញុំចូលចិត្ត គេចង់នៅកោះ ឬ ក្រុង”

ហ្សូលី ហាក់ចាប់ថ្នាក់បានខ្លះៗ សួរថា ចូលចិត្តកោះ ឬ ក្រុង តែចម្លើយ ថាតាម មនុស្សដែលគេស្រឡាញ់ ។ នេះជាចម្លើយប្រភេទអី? 

មកដល់ទឹកដីក្រុងព្រះសីហនុ នៅប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយ ទីនេះមានសន្ទុះការអភិវឌ្ឍន៍ជាខ្លាំង ក្រោមការចូលរួមវិនិយោគពីជនជាតិចិន ដូចជា សំណង់អគារ ផ្សារទំនើប ។

ភាណុ និង ហ្សូលី ដល់ចំណតផែទេសចរណ៍ រួចឡើងតុកៗ បន្តដំណើរ ។ ភាណុត្រូវចូលទូរទាត់ប្រាក់ថ្លៃនៅកន្លែងគ្រឿងសំណង់មួយកន្លែងដូចដែលគេប្រាប់នាង ។

“តើនាងចង់ដើរលេងក្នុងក្រុងសិនឬចូលផ្សារទំនើប?”

“ទៅដើរលេងក្នុងក្រុង យើងទៅផឹកកាហេ្វ ប្រោន រួចទៅ មើលស្លាកខ្មែរធ្វើបានទៅព្រះថោងតោស្បៃ.... “

“ល្អ ! ខ្ញុំមិនដែលទៅទីនោះទេ តាំងពីគេអភិវឌ្ឍន៍មក “

មកដល់ទីតាំហាងកាហ្វេប្រោន

ហាងកាហ្វេប្រោន ជាហាងកាហ្វេល្បីនៅរាជធានីភ្នំពេញ ហើយបានពង្រីកសាខា នៅខេត្តព្រះសីហនុ។ ទីតាំងហាងនៅទល់មាត់សមុទ្រ ការតុបតែងហាងប្រណីត និង រសជាតិកាហ្វេឈ្ងុយឆ្ងាញ់ បានធ្វើឲ្យអ្នកទេសចរណ៍ដែលអ្នកចូលចិត្តកាហ្វេមិនដែលរំលងកន្លែងនេះ ។ ភាណុដើរកំម៉ង់កាហ្វេ ចំនែកហ្សូលីអង្គុយចាំខាងក្រៅ ។ 

នាងទទួលកាហ្វេពីដៃរបស់ភាណុ 

“ខ្ញុំខានញុំាំវាយូរមកហើយ”

នាងបបួលភាណុ លើកកែវកាហ្វេជល់គ្នា ដូចជល់ស្រា ។ 

“កាហ្វេក៏អាចជល់កែវបានដែរ!”

ហ្សូលីលើក hot cappuccino មកផឹកហើយបានបន្សល់ពពុះក្រេមដែលនៅជាប់មាត់។

ភាណុសម្លឹងមើលស្នាមប្រលាក់ដែលដូចនឹងពុកមាត់រួចយកក្រដាសមកជូត 

“មាត់ប្រលាក់ហើយដូចកូនក្មេងចឹង!” 

មុខហ្សូលីឡើងក្រហមពេលដែលភាណុជូតមាត់នាងដោយមើលក្នុងកែវភ្នែកចម្លែក នាងព្យាយាមដណ្តើមយកក្រដាសមកជូតខ្លួនឯងវិញ។

“ខ្ញុំជូតខ្លួនឯងវិញ!អស់ឬនៅ?“ 

“អស់ហើយ!”

បន្ទាប់ពីផឹកកាហ្វេពួកគេបន្តដំណើរទៅ កន្លែងដើមឈើចាំស្នេហ៍ ស្លាកខ្មែរធ្វើបាន ដែលមានទីតាំងនៅតាមបណ្តោយផ្លូវតែមួយ។ នៅតាមផ្លូវមានរំលេចនូវទេសភាព សមុទ្រ  ភ្នំ រួមជាមួយការកែច្នៃបន្ថែមរបស់មនុស្ស ដូចជាការអភិរក្សដើមឈើនៅកណ្តាលផ្លូវ(ដើមឈើស្នេហ៍) និង ស្លាកសញ្ញាអក្សរខ្មែរធំៗ ។ ពួកគេបានចុះថតរូបតែមួយភ្លែតក៏ចេញទៅទីតាំងចុងក្រោយ រូបសំណាក់ធ្វើអំពីស្ពាន់ដ៏ធំគឺព្រះថោងតោងស្បៃនាងនាគ ដែលដក់ស្រង់ពីប្រវត្តសាស្រ្ត ហើយក៏មានបញ្ចូលក្នុងកម្មវីធីពីធីមង្គលការដែរ។ មកដល់កន្លែងនេះក៏មានមនុស្សជាច្រើនថតរូប តាមរូបសំណាក់ ពិសេសគូស្នេហ៍ ឬ ប្តីប្រពន្ធនេះ។

“នាងមិនថតរូបទេ!”

“អត់ទេ!”

“ហេតុអ្វីទៅ?”

“ចាំថតជាមួយអាណាគតស្វាមី?

“ហាចុះអ្នកអត់គូមិនបាច់ថតទេ?”

“ ពូឃើញទេ គេគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែថតតោងស្បៃ ដូចរូបចឹង”

“ចឹងយើងថតដែរទៅ?”

នាងសម្លក់ទៅភាណុ ព្រោះកាលដែលគេថតរូបបែបនោះសមតែជាគូស្នេហ៍

“យើងមិនមែនជាសង្សារនឹងគ្នាផង!”

“អូ! ហាហា ចឹងត្រូវរង់ចាំហើយ....! រង់ចាំ រហូតដល់គូរចាំថតម្តងទៀត។ “ គេសើច

“តស់ទៅផ្សារ ខ្ញុំឃ្លានណាស់”

មកដល់ផ្សារទំនើបមួយកន្លែងនៅក្រុងព្រះសីហនុ ។ចូលមកផ្សារទំនើបពួកគេរកកន្លែងដើម្បី ទទួលទានអាហារថ្ងៃត្រង់ រួចដើរទិញសំលៀកបំពាក់ ។ ហ្សូលីហាក់រំភើបចិត្តនឹងការដើរទិញសំលៀកបំពាក់នេះណាស់ នាងទិញបានខោអាវជាច្រើន ផ្ទុយពីភាណុដែលទិញតែអាវមួយប៉ុណ្ណោះហើយអង្គុយចាំនាងយ៉ាងយូរ។ 

“ខ្ញុំជាអ្នកចេញ!”

“តែនេះជាខោអាវរបស់ខ្ញុំទេ!” 

“ទុកប្រាក់ខែទិញ បង់ថ្លៃសាលា ទិញ laptop រៀនសូត្រទៅ ។ខ្ញុំចេញជាកាដូរអូខេ?”

គេ ស្កែក រួចវេរលុយតាមទូរសព្ទ័ តែ ហ្សូលីនៅតែមិនអស់ចិត្ត

“កាដូរអី?”

“កាដូរដែលនាងចេញធ្វើការលើកដំបូង!”

“ចឹងពូចូលចិត្តឲ្យកាដូរគេ?” 

ភាណុសើច រួចដណ្តើមថង់ខោអាវមកយួរជំនួស 

“អត់ទេ ! មិនបានឲ្យកាដូមនុស្សស្រីគ្រប់គ្នា!  “

ហ្សូលីនៅស្ងៀម ចម្លើយបែបនេះ តើមានន័យបែបណា ? ចង់ថានាងជាមនុស្សពិសេស ឬ ដូចជាសាច់ញាតិ ? នាងមិនបានបញ្ជាក់ទេថាឲ្យកាដូរទៅមនុស្សស្រី ឬ ប្រុសតែគេឆ្លើយច្បាស់ៗគឺ មិនឲ្យកាដូរមនុស្សស្រីគ្រប់គ្នាទេ ។

នៅតាមផ្លូវត្រលប់ទៅកោះវិញ ហ្សូលីមានអាក្ការះស្ងៀមស្ងាត់ជាងមុន ព្រោះតែសំងំគិតរឿងដែលភាណុ ធ្វើលើនាង។ 

ពេលឡើងអូរប៊រ័ មានមនុស្សប្រុសមកអង្គុយក្បែរ ភាណុប្តូរនាងទៅអង្គុយជាប់បង្អួច រួចដោះអាវក្រៅ មកគ្របសំពត់ខ្លីនាង។ ហ្សូលីចាប់ផ្តើមគាំងនឹងទង្វើរភាណុធ្វើដាក់នាង។ 

“នាងចង់ក្អួតទៀតហើយបានជាស្ងាត់មិននិយាយសោះ?“

“ខ្ញុំហត់។ ងងុយគេង “ 

“គេងទៅ !”

នាយផ្អែកក្បាលនាងផ្អែកលើស្មាគេ រួចយកកាសចម្រៀងមកស្តាប់ម្នាក់ម្ខាង

“ស្តាប់ទេ?”

នាងងក់ក្បាល ។ គេចាក់ចម្រៀងបទ ខ្យល់ 

<.....អូនធ្វើយ៉ាងហ្នឹងមិនដឹងត្រូវធ្វើយ៉ាងណា

ដើម្បីឲ្យអូនមេតា្តដល់រៀមរ៉ាដែលស្រឡាញ់អូន

ស្រឡាញ់អូនយ៉ាងនេះហើយអូននៅធ្វើយ៉ាងហ្នឹង

ធ្វើដូចជាមិនដឹង នៅស្ងៀមទ្រឺងមិនស្តី ..........>

ហ្សូលីហាក់មានអាម្មណ៍ប្លែកៗជាមួយចម្រៀងរបស់ភាណុ នាងដោះកាសចម្រៀងរួច លួចសម្លឹងមើលភាណុ តែគេគេងលក់ទៅហើយ។នាងមើលមុខរបស់មនុស្សប្រុសដែលមានអាយុបងនាងដប់ឆ្នាំជាងតែនៅតែសង្ហារ។

ហ្សូលីយល់ថាភាណុជាបុរសម្នាក់ដែលមានចរឹកចាស់ទុំ គេចិត្តល្អហើយតែងជួយពន្យល់ណែនាំនាងជានិច្ច។ នាងចូលចិត្តគេ ហើយតែងចង់ប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយគេតែក៏មិនច្បាស់ថានេះជាអារម្មណ៍អ្វី។

នៅតាមផ្លូវទៅផ្ទះសំណាក់រហូតដល់បន្ទប់នាងមិនមាត់ មិនក កាន់តែធ្វើឲ្យភាណុខ្លាច។

 មនុស្សស្រីដែលនៅស្ងៀមស្ងាត់គឺគួរឲ្យខ្លាចណាស់ ព្រោះនាងកំពុងខឹង ឬ សំងំគិតរឿងរ៉ាវជាច្រើនតែម្នាក់ឯង។

 នៅមុខបន្ទប់មុនពួកគេចែកផ្លូវគ្នា

“នាងខឹងខ្ញុំ?”

នាងក្រវីក្បាល 

“ហេតុអ្វីតាំងពីផ្សាររហូតមកដល់ពេលនេះ មិននិយាយដូចពេលទៅ?”

“ព្រោះខ្ញុំឈឺក្បាល..វិលៗ”

“វិលមុខ?ខ្ញុំទៅទិញថ្នាំឲ្យនាង?”

“វិលៗគិតរឿងផ្តេសផ្តាសជាច្រើន...?”

“រឿងផ្តាសផ្តាសអី?”

“គិតថា........ពូ............!”

“ខ្ញុំយ៉ាងម៉េច?និយាយមកកុំគិតតែឯងបែបនេះ?”

“គិតថា ពូស្រឡាញ់ខ្ញុំ!” នាងរត់ចូលក្នុងបន្ទប់បាត់ ! 

ពាក្យនេះនៅ ហឹងពេញត្រចៀក ភាណុ ។ នាយ អង្គុយនៅមាត់ជណ្តើរ បន្ទាប់ហ្សូលី 

“ហ្សូលី ! ខ្ញុំសុំទោស ! “

“សុំទោសរឿងអី ?”

“ សុំទោស! ហ្សូលី មិនបានគិតផ្តេសផ្តាសទេ ព្រោះខ្ញុំពិតជាបានលួចស្រឡាញ់នាងពិតមែន ។  ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំអាយុបងនាងច្រើន វ័យយើងខុសគ្នា តែតើនាងចូលចិត្តខ្ញុំខ្លះដែរទេទេ?”