ពេញមួយថ្ងៃធីតាព្រលឹងមិននៅក្នុងខ្លួន..... នាងមានអារម្មណ៏ភយ័ខ្លាច ។ មួយពព្រិចភែ្នកសោះយប់បានដល់ ពេលវេលាហាក់ដូចជាដើរសែនលឿនសំរាប់មនុស្សដែរមិនទាន់បាន
សំរេចចិត្តដូចជារូបនាង។ វីរះ ចេញពីបន្ទប់មករានហាលខាងក្រៅដើម្បីមកយកចម្លើយពីនាង..............។
វីរះ៖ ដាសំរេចចិត្តនៅ?
៖ ខ្ញុំ ខ្ញុំ............ វល់ វល់ អស់ហើយ...., នាងឈ្ងោកមុខចុះ...! បងដឹងទេ យើងសុទ្ធតែជាកូនទោល.... ក្នុងគ្រួសារ តើយើងនឹងសមអីមកធ្វើបែបនេះ?
៖ យើងមិនបានទៅមិនត្រលប់មកវិញ ឯណា យ៉ាងច្រើនបីឆ្នាំ រឿងហ្នឹងចប់សពគ្រប់......បងជឿថាពួកគាត់នឹងឈប់គិតពីរឿងកន្លង
៖ ចុះ ក្រុមហ៊ុន?
៖ ចុះ អូនស្រលាញ់បងរឺអត់?
៖ ស្រលាញ់...........!! តែ??
៖ ក្រុមហ៊ុនតាមយថាកម្មទៅចុះ.. ឬ ដាប្រកាន់បើគ្រួសារបងក្រ..
៖ មិនមែនទេ............ បង
៖ ស្អែកឡើងពេលព្រឹកម៉ោង៥ បងចាំអូននៅច្រកផ្លូវ មិនជួបមិនបែក....ណាដាព្រមទៅ យើងមិនត្រូវអោយអូបសកមិនរារាំងយើងទេ.....
នាងនៅស្ងៀម......អូនគិតមើលយប់នេះទៀតសិន..នាងចូលទៅក្នុងបន្ទប់វិញទាំងស្រពោន.......។
ចៃដន្យម្តាយនាងចូលមកបន្ទប់នាង៖ នេះកូនមានរឿងអី?
ធីតាយំអោបម្តាយ៖ គ្រួសារ បងវីរះចង់អោយគាត់រៀបការជាមួយចៅម្ចាស់ធនាគា..... តើអោយខ្ញុំធ្វើបែបណាទៅ?
មា្តយនាងយកដៃអងែ្អលក្បាល..៖ នេះប្រហែលមកជាកំហុសម៉ាក់ដូចគ្នា.....ហេតុម៉ាក់តែងតែបណោ្តយអោយកូនទាំងពីរសិទ្ធស្នាលគ្នាយ៉ាងនេះ...ម្លះកូនហ្នឹងមិនសូវឈឺចាប់..
ម៉ាក់ពិតជាមិនដឹងជួយកូនដោយរបៀបណា?? កាត់ចិត្តទៅកូនស្រី....! ប៉ាកូនសំរេចចិត្តថាហ្នឹងលក់ផ្ទះនេះ ផ្លាស់ទៅផ្ទះផ្សេងដើម្បីកុំអោយអ្នកទាំពីរសិទ្ធសា្នលគ្នា,...
៖ ចុះបើយើងទាំងពីរពិតជាមិនអាចបែកគា្ន....!
៖ បញ្ហគឺស្ថិតនៅលើគ្រួសារវីរះ.. ម៉ាក់មិនប្រកាន់គ្រប់យ៉ាងសំរាប់សេចក្តីសុខរបស់កូន។
៖ ម៉ាក់កូនសុំទោស....!!
៖ កូនល្ងង់ ឆាប់គេងទៅ ថៃ្ងសែ្អក ប្រហែលជានឹងមានអភិនហាសំរាប់កូនទាំងពីរ....។
...................................................................................................
ព្រលឹមស្រាង ស្រាង ជាមួយនឹង ភ្លៀងរលឹមតក់ៗ នៃដើមរដូវស្សា...... វីរះបាំងឆត្រ័រង់ចាំគូរស្នេហ៍យ៉ាងអន្ទះសារ..ស្រមោលមនុស្សប៉ុន្មាននាក់បានឆ្លងកាត់តែងធ្វើអោយគេមានសង្ឃឹម
តែក៏កែភ្នែកក៏ ចង់រលឺងរលោង ពេលដឹងថាមិនមែនជាមនុស្សដែលខ្លួនរង់ចាំ........! ម្នាក់ហើយម្នាក់ទៀត.... ទីបំផុត... នារីដែរគេរង់ចាំបានដល់ គេញញឹមជាកាន់កាបូបនាង....
ធីតា៖ តើយើងហ្នឹងទៅទីណា?
៖ ទៅសៀមរាបល្អទេ?
៖ យើងគ្មានប្រាក់ឯណាដ៏ច្រើនទៅជួលផ្ទះទៅ?
៖ បងបានបោកកូនជ្រុក យកលុយទុកដណ្តឺងប្រពន្ធមកអស់ហើយ សញ្ញាបត្រ័ស្អីក៏យកមកអស់ដែរ.... គេនិយាយបណ្តើរសើចបណ្តើរ...
៖ ម៉េចបានបងមាអារម្មណ៏សើចចឹង?? យ៉ាប់មែនបងនេះ មើលតែកំពុងធ្វើរឿងត្រឹមត្រូវចឹង!
៖ អូខេ.... ចឹងតើយើងគួរទៅទីណា?
៖ ទៅកំពង់សោមទៅ... លោកពូ អ្នកមីង មិនធ្លាប់ដឹងទេថាអូនមានផ្ទះនៅទីនោះ.....!
៖ ចុះកូនសោរ ...., ខ្ញុំក៏យកវាមកដែរ.......,។
ពួកគេសំរេចចិត្តជិះតាក់សី តាំងពីព្រលឺម ស្រាងៗ ចាកចេញពីភ្នំពេញ............., នៅតាមផ្លូវធីតាតែងមើលទេសភាពនៅតាមផ្លូវ.... វីរះសម្លឹងឃើញកែវភ្នែកដែរពោលពេញដោយពី ភយ័ព្រួយរបស់នាង..... គេចាប់ដៃនាងគេគិតក្នុងចិត្ត តាំងពីដើម វីរះស្រលាញ់ដា.... ថ្ងៃមុន ថ្ងៃនេះ.. ថ្ងៃស្អែក... បងសន្យាមិនអោយអូនពិបាកចិត្តជាងនេះទេ.......!!
........................................
ថ្ងៃកាន់តែរះ........អ្នកស្រីម្លះបានឡើងទៅមើលធីតា...ក្រែងលនាងឈឺព្រោះវាខុសប្រក្រតីពីសពដង.....គាត់បានឡើងទៅគោះទា្វបន្ទប់តែគ្មានសំលេងត គាត់ក៍សំរេចចិត្តចូលតែមិន
ឃើញមនុស្ស ឃើញតែពាក្យសុំទោសក្រដាសមួយសន្លឹក...... អ្នកស្រីម្លះនិង លោកសុថា ភយ័ស្លន់ស្លោ ហើយទៅរកផ្ទះវីរះ..ដើម្បីអោយគេជួយរក.....!
ពេលទៅដល់ផ្ទះវីរះហើយបានរៀបរាប់បា្រប់អ្នកស្រីភួង....ភ្លាមៗលោកវីរាបានអោយមីងចាន់ទៅរកគេនៅក្នុងបន្ទប់ព្រោះតែគាត់មានអារម្មណ៏មិនសូវស្រួលដូចគ្នា.......
មីងចាន់ត្រលប់វិញជាមួយសុំបុត្រមួយច្បាប់...លោកវីរាអាន៖ សុំទោសអ្នកមានគុណ...សុំទោសលោកយាយ, អ្នកមីងម្លះ លោកពូសុថា.. ខ្ញុំដឹងថាវាមិនមែនជាទង្វើរដែរត្រឹមត្រូវ តែយើងពិតជាស្រលាញ់គ្នាពិតមែន....... ! លោកប៉ាអ្វីៗក៏កូនអាចធ្វើបានតែបែកពីនាង ជារឿងដែរមួយជីវិតនេះកូនធ្វើមិនបាន......! សុំទោស!
លោកវីរាអានចប់ក្តាប់សំបុត្រទាំងកំហឹង..៖ អាល្ងង់ ហេតុអ្វីក៏ឯងបបួលគ្នារត់បែបនេះ.....??
អ្នកស្រីភូង៖ បានហើយ បង...... កុំខឹងខ្លាំងពេកតិចជំងឺលើសឈាមរើ ឡើង.....
មិនទាន់និយាយចប់ លោកវីរាហាក់ដូចងងឹត ភ្នែក... លោកសុថា ម្នីម្នាមើលលោកវីរា...... ចាក់ថ្នាំ នឹង ភ្ចួរសឺរូម................។
លោកសុថា នឹង អ្នកស្រីម្លះត្រលប់មកផ្ទះវិញ.....
លោកសុថា៖ ម៉ាក់វាតិចធីតាទៅ ផ្ទះចាស់យើងទៅ?
៖ អូនសុំអង្វរ! កុំលូកដៃក្នុងរឿងនេះ....... យប់មិញធីតានាងយំ បងដឹងទេខ្ញុំអាណិតនាងខ្លាំងណាស់.....នាងឈឺតាំងពីក្មេងបងក៏ដឹង..... ខ្ញុំពិតជាមិនដឹងថានាងឈឺចាប់បែបណា
ពេលបាត់បង់វីរះ.............។ បងដឹងហើង វិរះពិតជាអាចមើលថែនាង..............!
លោកសុថា៖ តែ............
៖ គ្រប់យ៉ាងសុំបណ្តោយតាមព្រេងវាសនា....យើងមានតែនាងតែម្នាក់ក្តីសុខនាងពិតជាក្តីសុខខ្ញុំ..........
លោកសុថាបានត្រឹមនៅស្ងៀម អាណិតកូនស្រី...............................................